*Kreshnik Osmani

Kurbanët e politikës dhe tufat e tyre: Një përrallë nga katundi

Në një skenë groteske të ngjashme me ato që ndodhin vetëm në përrallat më të errëta të politikës shqiptare, historia e Bamke Qyllollarit dhe dashit të tij të madh është një pasqyrë e gjallë e mënyrës se si pushteti konsumon gjithçka që prek. Në këtë rrëfim të përzier me humor të zi, gjak, dhe një dozë të mirë cinizmi, shqiptarët kanë mundësinë të shohin të gjithë absurditetin e sistemit politik ku jetojnë.

Kurbanët politikë dhe “dashuria” për tufën

Xha Bamka, ose Nesti Angoni, siç i thonë banorët, e ofron dashin e tij më të madh në një akt që në dukje është flijim, por në të vërtetë është një formë e shfrytëzimit të pushtetit për të mbajtur nën kontroll tufën. Sali Efendiu, mjeshtër i sofistikuar i kasaphanës, e pranon dhuratën me duar të zgjatura dhe e kthen atë në ushqim për të fuqizuar autoritetin e tij.

Erjoni, ndërkohë, është një tjetër mjeshtër i politikës së kurbanëve. Dikur i lidhur me Xha Bamken për të “therur” Fatos Nanon, ai e gjeti veten në një pikë ku duhej të hante edhe kokën e Bamkes. Në këtë lojë me pasiguri dhe tradhti, tufat mbeten gjithnjë në mëshirë të kasapëve.

Hipokrizia e kurbanit të “arratisur”

Kur Sali Efendiu dhe Xha Bamka dalin para popullit duke qarë për fatin e dashit, të gjithë e dimë se lotët e tyre janë më të rremë se premtimet elektorale. Kur flasin për rrezikun që i kanoset kurbanit, ata në fakt i referohen vetëm rrezikut që iu kanoset interesave të tyre personale.

Kurbani, me kokë të prerë, fluturon drejt azilit si shumë prej figurave që kanë shërbyer si gurë shahu në lojën e pushtetit shqiptar. Dhe ndërkohë që ai zhduket nga skena, tufat mbeten sërish nën komandën e kasapëve të tyre të zakonshëm.

Politika shqiptare një kasaphanë pa fund

Në këtë përrallë të errët, shqiptarët mund të njohin të gjithë elementët e lojës politike që ka dominuar vendin për dekada. Flijime të përhershme, kasapë të rinj dhe të vjetër, dhe një turmë që sheh spektaklin nga larg, duke shpresuar për një fund që kurrë nuk vjen.

Nëse duam që tufa të mos mbetet gjithnjë nën kontrollin e Xha Bamkës dhe Sali Efendisë, ndoshta ka ardhur koha për të pyetur veten: Pse vazhdojmë të pranojmë këtë lojë të përgjakshme? Dhe a kemi guximin të mos jemi më kurbanë të politikës shqiptare?

Lëvizja për ndryshim nuk vjen nga kasapët, por nga tufa që më në fund zgjedh të jetë e lirë. Po i lejuam ata të na udhëheqin, rrëfimi i kësaj përralle nuk do të ndryshojë kurrë.

*Lëvizja Atdheu