Atë që sulmonte apo atë që lëvdon?

Naim Noka

Më 10 shkurt, kur kryebashkiaku i Tiranës, Erion Veliaj, përfundoi pas hekurave për korrupsion dhe pastrim parash, Edi Rama u shfaq i tërbuar. Një fushatë sulmesh nisi ndaj drejtësisë, njësoj siç kishte bërë më parë kur Vangjush Dako, Lefter Koka e Ilir Beqaj ranë pre e të njëjtit fat. Akuza, kërcënime të fshehura dhe një përpjekje e hapur për të delegjitimuar prokurorët e SPAK dhe gjyqtarët e GJKKO. Mesazhet e tij ishin të qarta: “Nëse mundët të arrestoni Erion Veliajn, do të thotë që keni kaluar çdo limit!”

Por ja që sot, vetëm pak javë më vonë, Edi Rama ka ndryshuar tërësisht tonin. Në një dalje të fundit në Elbasan, ai ka thurur elozhe për kreun e SPAK, Altin Dumanin. Sipas tij, Dumani është një prokuror me virtyte dhe një njeri i pavarur. Madje, Rama shkoi deri aty sa e krahasoi me figurën e drejtësisë, duke u shprehur se “për herë të parë në Shqipëri po shohim njerëz të lidhur me pushtetin politik që hetohen dhe gjykohen.”

Një kthesë për t’u shqyrtuar

A është ky një reflektim i sinqertë i Ramës apo një lëvizje e pastër politike? Cili është Edi Rama i vërtetë? Ai që pak javë më parë anatemonte drejtësinë apo ky që sot e quan “të shenjtë”? Ky nuk është një rast i izoluar. Historia ka treguar që Rama ka ndërruar qëndrim për drejtësinë sa herë i është dashur. Në vitin 2016, ai e quajti reformën në drejtësi “beton të pathyeshëm” dhe “shpëtimin e Shqipërisë”. Por në vitet e fundit, sa herë që SPAK preku njerëzit e tij të afërt, Rama u shndërrua në një kritik të ashpër, duke e paraqitur si një institucion të kapur nga interesa të errëta.

Sot, kur Veliaj është prapa hekurave dhe SPAK duket se po vazhdon të ngushtojë rrethin, Edi Rama ka kuptuar se fati i tij politik është i lidhur ngushtë me perceptimin që krijon për drejtësinë. Nëse e sulmon hapur SPAK-un, atëherë duket sikur po i trembet hetimeve. Nëse e mbështet, atëherë përpiqet të tregojë se ai është ende mbi të gjitha zhvillimet.

Manovrat politike të Ramës

Ky ndryshim i beftë në qëndrim nuk është as i rastësishëm dhe as sinqertë. Është një strategji e Ramës për të mbrojtur veten. Duke i dhënë tani lavde Dumanit, ai synon dy gjëra kryesore:

1. Të tregojë se është pro drejtësisë – Në këtë mënyrë, ai përpiqet të përçojë idenë se nuk ka asnjë frikë dhe se nuk është ai shënjestra e ardhshme. Nëse SPAK prek të tjerë, Rama mund të thotë: “Unë e mbështes drejtësinë, por ata kanë gabuar.”

2. Të përçajë SPAK-un – Duke e ndarë prokurorinë në “të mirë” dhe “të këqij”, Rama synon të krijojë një hendek mes Dumanit dhe prokurorëve të tjerë që mund të jenë më agresivë në hetimet ndaj tij.

Por pyetja e madhe mbetet: A mund ta besojmë Ramën këtë herë? Nëse historia ka treguar diçka, është se ai ndryshon qëndrim sa herë që i shkon për shtat. Prandaj, edhe ky lavdërim për Dumanin sot mund të shndërrohet nesër në një sulm të ri, nëse SPAK i afrohet atij personalisht.

Drejtësia në Shqipëri nuk duhet të bazohet në lojërat e Ramës. Ajo duhet të veprojë pa marrë parasysh retorikën politike dhe manovrat e tij të përhershme për të shpëtuar veten dhe pushtetin. Dhe shqiptarët duhet të jenë vigjilentë, duke mos lejuar që kjo të kthehet në një tjetër spektakël mashtrimi politik.

Prandaj, cilin Ramë do të besojmë? Atë që sulmonte apo atë që lëvdon? Ose më saktë, a duhet ta besojmë fare?