Ardi Stefa
Zgjedhjet e 2025-ës, ashtu siç e kishim parashikuar, nuk sollën ndryshim qeveritar.
Ajo që ndodhi ishte ndryshimi i opozitës.
Për dy arsye.
Së pari, sepse zgjedhjet e vitit 2025 zbuluan një shumicë të fortë qeveritare dhe një opozitë tërësisht të dobësuar.
Pra, objektivisht, u krijua një vakuum.
Së dyti, sepse opozita e dobësuar ishte kaq e fragmentarizuar, saqë çdo formacion individual ushqeu shpresa për të mbushur boshllëkun që ishte krijuar.
Në dallim nga mazhoranca, opozita u bë objekt i një pretendimi pronësie e dominimi.
Cili do të kishte monopolin numerik dhe “ideologjik” të opozitës.
Kjo sigurisht që nuk është një gjë e keqe. Ripërcaktimi dhe riformatimi i forcave politike është një nga elementët e çdo demokracie të shëndetshme.
Mënyra dhe personat politikë me retorikën dhe prezencën e tyre linin për të dëshiruar.
Dhe pasi viti 2021 dëshmoi një shumicë të konsoliduar, ishte logjike që ripërcaktimi të shtrihej edhe në hapësirën e opozitës. Edhe nëse kjo do të thoshte më shumë zhurmë ose dëme nga sa mund ta kishim imagjinuar.
Realiteti pas zgjedhjeve dëshmon një rrëmujë midis partive opozitare të të gjitha llojeve. Asnjë pozicion poshtë të dytit nuk duket të jetë i zënë apo i garantuar, pavarësisht numrit të votave më 11 maj.
Shumë shpresuan për një “dipol të ri”, i cili nuk u shfaq. Por për një “dipol”, nevojiten dy pole me madhësi afërsisht të barabartë, dhe deri më tani nuk kemi diçka të tillë.
Gjithsesi, e kundërta po ndodh. Boshllëku pengon krijimin e një poli alternativ të fortë pushteti, ndërsa në të njëjtën kohë fragmentarizmi e bën të dyshimtë faktin nëse do të shfaqet ndonjë “dipol” nga radhët e opozitës në të ardhmen.
Ndoshta sepse vetë opozita nuk e di se çfarë dëshiron dhe si do ta arrijë atë. Është e qartë se përmbysja e qeverisë nuk është brenda aftësive të saj, por të paktën mund të zhvillojë një kontroll bindës mbi politikën qeveritare.
Nuk e di nëse po përpiqet, (kam shumë dyshime, nëse po përpiqet vërtet), por nuk duket se po ia del. Edhe iniciativat e saj humbasin në një shumëgjuhësi dhe zerohen nga kontradiktat e brendshme.
A do të vazhdojmë kështu deri në zgjedhjet e vitit 2029? E pranoj që nuk e shoh se si do të ndryshojë situata dhe nga kush.
Logjika e thjeshtë do të thoshte se së pari nevojitet një politikë alternative dhe më pas do të kërkohen ata që do ta shprehin atë.
Por deri më tani nuk shoh askënd të angazhuar seriozisht në prodhimin e politikave alternative.
Dhe për sa kohë që prodhimi i politikave mbetet i lidhur me horizontin e qeverisë, atëherë nuk e shoh se si do të shfaqet “poli i dytë” për të zëvendësuar “të parin”.
