Nga Balil Gjini
Fotoja e parë:
Pallat në bregun e Dhërmiut. Ky fshat, për mua, është nga më të bukurit e Shqipërisë. Shtëpi dykatëshe ndërtuar mbi njëra tjetrën gjithë bukuri dhe elegancë. Mbuluar me tjegulla të kuqe. Në kohën e komunizmit, banorët e Dhërmiut, por edhe gjithë bregut, kanë qenë jashtë klisheve të sistemit. Të zgjuar, jokonformistë.
Deti ka qenë i tyre. Tashmë s’është më. Dikush (një Zot e merr vesh kush është ai) i lidhur me pushtetin ua ka pushtuar atë: me brutalitet, arrogancë dhe dhunë. Një pallat-monstër që s’ka asnjë lidhje estetike me godinat dhe mjedisin përreth. Çfarë mund të bëjnë atë kur edhe ata që ua ka dhënë Zoti ua merr qeveria?
Fotoja e dytë.
Pallate të rinj në gjirin e Jalës. Përbindësha që po hanë malin.
Fotoja e tretë:
Unë në gjirin e Akuariumit. Një mrekulli tjetër e natyrës (gjersa bishat ta zbulojnë dhe të ngulin mbi të dhëmbët e eskavatorëve)
Fotoja e katërt.
Është bosh. Duhej të ishte Palasa (e gjitha plasa-plasa). S’më bënte zemra ta fotografoja. Kasolle bagëtish të Zamir Manes, në pritje për t’u shitur. Dukej diçka si Rripi i Gazës. Një tmerr i vërtetë
