Qeveria shqiptare ka përveshur mëngët për të promovuar linjën hekurudhore Tiranë-Durrës-Rinas si zgjidhjen e artë për trafikun e rënduar në këtë aks. Me fjalë të mëdha dhe grafika të bukura, projekti është prezantuar si një sukses i sigurt. Por a është vërtet kështu? Apo kemi të bëjmë me një tjetër “fasadë propagandistike” që nuk adreson as problemet reale të transportit dhe as nevojat e qytetarëve?
Problemi i lokacionit: Kush shkon në kthesën e Kamzës për të marrë trenin?
Një nga çështjet më absurde të këtij projekti është pozicionimi i stacionit qendror të trenit te kthesa e Kamzës. Një vendndodhje periferike, e paarritshme dhe aspak praktike për shumicën e qytetarëve të Tiranës. Ideja që ky stacion do të jetë i “aksesueshëm” bie poshtë sapo të kuptohet distanca dhe infrastruktura që qytetarët duhet të kalojnë për të mbërritur aty. Çfarë ndodh me ata që jetojnë në zemër të Tiranës? A do të bëjnë një udhëtim tjetër drejt Kamzës për të marrë trenin? Ironikisht, kjo do të thotë më shumë trafik dhe më shumë humbje kohe.
Koha e udhëtimit: Realitet apo optimizëm i tepruar?
24 minuta për të udhëtuar nga Tirana në Durrës, duke përfshirë ndalesat, tingëllon bukur në teori. Por a do të jetë kjo një realitet praktik? Duke parë historinë e projekteve të ngjashme, është e vështirë të besohet që këto afate kohore do të respektohen. Sistemet hekurudhore kërkojnë mirëmbajtje rigoroze dhe menaxhim të përpiktë, dy pika të dobëta në historinë e infrastrukturës shqiptare.
Demotivimi i përdorimit të makinave: Një utopi!
Pretendimi se hekurudha do të ulë përdorimin e makinave me 30% është një statistikë që nuk mbështetet në ndonjë analizë reale. Shqiptarët vazhdojnë të preferojnë makinat për shkak të fleksibilitetit dhe mungesës së alternativave të besueshme. A do të jetë një tren që niset çdo 30 minuta mjaftueshëm për të ndryshuar këtë kulturë? Sidomos kur qytetarët përballen me vonesa, mungesë të investimeve të vazhdueshme dhe kushte të papërshtatshme udhëtimi.
Kostoja dhe transparenca
Në asnjë moment nuk janë dhënë detaje të qarta për kostot totale të projektit dhe impaktin financiar në buxhetin publik. A është ky një projekt ekonomikisht i qëndrueshëm, apo do të bëhet një tjetër barrë për taksapaguesit shqiptarë? Për më tepër, mungon transparenca në lidhje me procesin e tenderimit dhe partneritetet që kanë realizuar këtë projekt.
Një zgjidhje e papërfunduar për një problem të madh
Hekurudha Tiranë-Durrës-Rinas, megjithëse një ide e nevojshme, duket më shumë si një tjetër shembull i keqmenaxhimit dhe planifikimit të dobët. Nëse ky projekt nuk rishikohet dhe përmirësohet në mënyrë thelbësore, ai nuk do të jetë gjë tjetër veçse një monument i dështimit në përballjen me krizën e trafikut dhe transportit publik në Shqipëri. Rezultati? Trafiku do të mbetet po aq i rënduar dhe qytetarët do të vazhdojnë të vuajnë pasojat e një infrastrukture që jeton në hije të propagandës.
