Ardi Stefa
Përpara disa kohësh kam botuar një shkrim me titull: “Tre zarfet e kryeministrit”. Merrja shkas nga një ngjarje e vërtetë, por që realisht është një metaforë e shkëlqyer për të gjithë ata që e duan dhe e kuptojnë politikën.
Shkrimi niste me një kryeministër, i cili kur merr detyrën në tavolinën e zyrës gjen tre zarfe nga paraardhësi.
Secili zarf kishte nga një numër dhe zarfi i parë kishte shënimin sipër: “Hape dhe lexoje kur të kesh vështirësi, të cilat nuk i zgjidh dot!”
Në vështirësinë e parë hap zarfin e parë dhe lexon: “Fajëso paraardhësin!”
Në vështirësinë tjetër pas pak kohësh ai hap zarfin e dytë dhe lexon: “Fajëso ministrat e tu!”
Kur ndeshet me vështirësinë e radhës hap zarfin e tretë dhe lexon: “Përgatit tre letrat për pasardhësin tënd!”
Ndoshta kjo nuk ka të bëjë shumë me Shqipërinë, e cila ka një mungesë të theksuar të kulturës politike, por më kujtohet ai shkrim gjithnjë e më shumë sa herë kryeministrat kanë vështirësi, sa herë liderët tanë politikë dështojnë të na bindin.
Gjithsesi kam bindjen se në Shqipëri ka kaluar me kohë periudha kur një kryeministër apo një politikan përgatit letra, në të cilat fajin ua hedh paraardhësve dhe vartësve, derisa të vijë tek letra e tretë, kur do t’i duhet të ulet e të përgatisë tre letrat për pasardhësin.
Zakonisht mandatet e dyta, në vendet normale demokratike, fillojnë me “tam-tam-e”, dhe arrogancë, por kanë fund të dhimbshëm. Lodhja është e dukshme, fuqitë të lenë, gabimet shtohen, akuzat artikulohen bindshëm dhe, kryeministrat, përpara se të hapin zarfin e tretë fillojnë të përcjellin nën zë mesazhin, që fajin ua ka shoqëria, lexo: populli! Ky është mallkimi i katërvjeçarit të dytë…
Shumë shpejt fjalët e thëna nën zë bëhen një argument, që justifikon mosveprimin dhe frikën absolute për të marrë risk politik.
Në vendet normale, mandati i dytë është edhe mandati i fundit për një kryeministër. Sepse ndryshe një mandat i tretë tregon se ai vend ka probleme serioze me demokracinë.
Por ka edhe mallkim tjetër, të cilin nuk duhet ta anashkalojmë: ai i mandatit të tretë. Sidomos kur kryeministri bie në grackën e triumfit elektoral. Nga njëra anë është normale, sepse shikon përreth dhe konstaton se nuk ka kundërshtarë, apo kundërshtarët i ka të zgërlaqur. Kur sheh që kundërshtarët i ka të copëtuar dhe në luftë të brendshme me njëri- tjetrin. Kush sheh që opozita që ke përballë është ashtu siç e dëshiron dhe është investimi më i suksesshëm i qeverisjes.
Aty fillon të shkëputesh nga realiteti dhe bie pre e enturazhit, i cili të përkëdhel sedrën (cilit politikan nuk i pëlqejnbë lajkat?) duke të treguar se s’ka kundërshtar që të mposht. Bie pre e enturazhit që të trajton si mbret; oborrtarët të bëjnë lajka për të përfituar dhe pas (para) shpinës hanë kumbulla, fiq e dardha derisa u mpihen dhëmbët.
Por jeta nuk e pranon boshllëkun dhe i adhuron surprizat. Veçanërisht në politikë.
Kurthi i mandatit të tretë mund të rezultojë gërryes në fillim dhe shkatërrues në fund, nëse nuk çrrënjoset shpejt nga mendja e lidershipit. Ndjenja se nuk ke kundërshtar shkakton intolerancë ndaj kritikave, arrogancë ndaj këshilltarëve të mirë dhe, padyshim, kosto…
Kur verbohesh nga mandati i tretë, fillon të peshosh koston politike të çdo lëvizjeje.
Por politika nuk është një garë e as konkurs se kush do të hyjë në librin e rekordeve Guinness. Na duhet ambicie, por ambicie për vendin, që gjërat të ndryshojnë rrënjësisht. Mund të mos dalë llogaria politikisht, por të paktën dikush do ta ketë bërë betejën.
Jemi në fund të mandatit të tretë dhe të fitimit të një mandati të katërt…
Dhe në horizont…
Imagjinoni ç’ndodh në mandatin e katërt…
Sepse kur e sotmja ia hedh gjithmonë fajin së djeshmes, është fajtore ndërkohë përpara së nesërmes!
Dhe politika shqiptare tashmë është përgjegjëse ndaj së nesërmes dhe duket fajtore për të ardhmen që po vjen shumë shpejt.
Dhe, i rikthehem fillimit të shkrimit: “Letra e tretë është ende larg, shumë larg horizontit dhe kulturës politike shqiptare!”
