Nuk duhej shumë kohë që Tucker Carlson të kuptonte se intervista e tij me Vladimir Putin mund të mos shkonte sipas planit.
Pyetja e tij e parë ishte për kërcënimin që i vinte Rusisë nga NATO dhe Amerika; Përgjigja e Presidentit Putin ishte një debat i gjatë për Rurikun, një prijës varangian i shekullit të nëntë, gjatë mbretërimit mesjetar të Jaroslav dhe shkatërrimet e hordhisë mongole.
Për disa të djathtë amerikanë, ai është një pragmatist i pamëshirshëm për t’u patur zili, një princ-luftëtar i nacionalizmit të krishterë të bardhë. Ai u duk si një nga ata persona që fiksohen në një pjesë të fshehtë të historisë, përveç se obsesioni i tij – pretendimi historik i Rusisë ndaj Ukrainës – mbështetet te një arsenal bërthamor.
Intervista, e regjistruar në Kremlin më 6 shkurt dhe e publikuar në internet dy ditë më vonë, ishte e para që Putin i dha një perëndimori që nga pushtimi ukrainas i vitit 2022. Ajo vjen në një moment kyç në më shumë se një mënyrë. Mungesa e municioneve po pengon rezistencën e Ukrainës. Në Amerikë, republikanët e Kongresit kanë treguar mbështetje të mëtejshme për Kievin, duke pasur parasysh zgjedhjet presidenciale të këtij nëntori dhe kandidaturën e Donald Trump.
Një provokator dhe Trumpist në Fox Neës, që u shkarkua vitin e kaluar, Carlson i dha zotit Putin shumë shanse për të ndikuar në politikën amerikane. Për një magjistar të supozuar të ndërhyrjes në zgjedhje, presidenti bëri një punë të dobët. A mund të ndihmojë një administratë tjetër në Uashington në përmirësimin e marrëdhënieve me Rusinë? “Nuk ka të bëjë me liderin”, tha zoti Putin. I ftuar, më shumë se një herë, për të fajësuar NATO-n për luftën, ai në mënyrë të përsëritur sulmoi historinë. Z. Carlson dukej, herë pas here, si një burrë që nuk ishte i sigurt nëse e kishte harruar apo jo furrën ndezur.
Presidenti rus tha gënjeshtra flagrante. Ai sugjeroi që Polonia bashkëpunonte me Hitlerin në vitin 1939. Ai tha se nisi pushtimin e vitit 2022 për të ndaluar një luftë që Ukraina kishte nisur në vitin 2014, pas një grushti shteti të mbështetur nga CIA. Forcat ruse u tërhoqën nga Kievi si një gjest vullneti të mirë, tha ai. Ai pretendoi, si zakonisht, se qeveria ukrainase dhe presidenti i saj hebre promovojnë ideologjinë naziste.
Z. Carlson, i cili ngatërroi revolucionin e Ukrainës të vitit 2014 me atë të një dekade më parë, nuk ishte i gatshëm (ose i paaftë) t’i sfidonte këto gënjeshtra. Ai as nuk pyeti për krimet ruse të luftës, duke përfshirë ato për të cilat Putini akuzohet personalisht, apo për shtypjen e kritikëve vendas si Alexei Navalny. (Ai bëri presion për lirimin e Evan Gershkovich, një gazetar amerikan i burgosur në Rusi me akuza të rrepta spiunazhi.) Megjithatë, zoti Carlson doli me më shumë se dosjen e letrave të një udhëheqësi kozak të shekullit të 17-të, të cilat, çuditërisht, zoti Putin i dha atij.
Sepse zoti Putin bëri disa vërejtje, të cilat, jashtë kontekstit të tyre të rrëmujshëm, do t’u japin ndihmë atyre që thonë se mbështetja e Ukrainës nuk është në interesat e Amerikës. Në të kaluarën ai la të kuptohet, në mënyrë të errët, se Rusia mund të përdorte armë bërthamore; megjithatë ai i tha zotit Carlson se kjo ide ishte një mënyrë frikësuese për politikanët perëndimorë për të zhvatur para nga taksapaguesit. Ai mohoi çdo interes për të pushtuar Poloninë ose Letoninë (edhe pse më parë tha të njëjtën gjë për Ukrainën). Dhe ai u pyet për dislokimin hipotetik të trupave amerikane në frontin ukrainas; pa marrë parasysh pyetjen, përgjigja e tij do të mbetet gjatë në mendje. “A nuk keni ndonjë gjë më të mirë për të bërë?”. Ai u tall, duke përmendur kufirin dhe borxhin kombëtar të Amerikës.
Por kjo intervistë ka shumë mesazhe.
Njëri ka të bëjë me rreziqet e qëndrimit të sundimtarëve në pushtet për dekada. Siç zbuluan komentet e tij, edhe tani zoti Putin nuk i vjen keq për rolin e Perëndimit në luftërat në Jugosllavi të viteve 1990 dhe kriza të tjera shumë kohë më parë. Në demokraci, tranzicioni i pushtetit është një balsam amneziak për ankesa të tilla, duke lejuar që marrëdhëniet me vendet e tjera të shërohen dhe të ecin përpara. Në detyrë për gati një çerek shekulli, zoti Putin ende po hakmerret për inatet e vjetra.
Një tjetër mësim qëndronte në hauteurin e tij tallës. Ai u përball me një intervistues të zgjedhur me dorën e tij, i cili shtronte pyetjet ashtu siç donte presidenti. Megjithatë, përgjigjet e zotit Putin nuk treguan asnjë respekt për durimin apo interesat e shikuesve. Pastaj pse do ta bënte? Ai nuk është mësuar të shpjegojë. Ai nuk sundon përmes bindjes apo sharmit, por me dhunë dhe frikë.
Fuqia në Rusi është e errët. Shpesh duket se vetëm një burrë drejton dhe madje ai shpesh duket se po përpëlitet. Z. Carlson iu dha një qasje e rrallë tek ai, dhe e shpërdoroi atë. Gjithsesi, një mesazh jetik dukej qartë: Zoti Putin nuk është një lider për t’u besuar, aq më pak për t’u imituar apo admiruar. / “The Economist”
